Köprüden önce son çıkış
Bu gökkuşağı bile betondan kent ki çoğu zaman benden tenha ve yüreğimdeki çiçekleri umursamaksızın beni çiğneyen arabalar yollar ve bu kalabalık öylesine yaşamak mesaisinde hep ve her görüşümde yollarda mutlu yüreğimi ürküten içimdeki mavi gözlü çocuğun en güzel oyuncağını düşlerimi inciten ağızlar dolusu ve en büyük harflerle kural diye bağıran o malum uyarı: KÖPRÜDEN ÖNCE SON ÇIKIŞ …
öğlen vakitlerime ay doğdu benim
sustum..
koştum sonra yorulana dek
bir tek ben vardım kaldırım çizgilerinin üzerine basan
yorulduğumu biliyordum
mola vakitlerim bile kaçtığındandı belki
sevmeye vakit ayıramayışlarım
ya ben sevemedim aşkları
ya aşklar sahte geldi bana
hep aynı mevsimi yaşadım
ve bıkmadım sonbaharlarından ilişkilerin
adıma yaraşan tek mevsim herhalde sonbahar…
geliyormuşum;
pencerelerde yaz
ve bileklerimde bayat bir intihar
‘oysa ölünecek bir şey yokmuş,
gidince sen,
yaşanacak bir şey olmadığı kadar’
….